Simon and Garfunkel’s Greatest Hits was een LP die ik grijs draaide, Dat was niet alleen voor de muziek, maar ik probeerde ook de Engelse teksten te volgen. Die ontstegen het niveau van “I luv’ you’s en I miss you’s“, daarom was het wat mij betreft terecht dat ze zelf zongen over “a poet and a one-man band“.
The Sound of Silence – tekst
“The Sound of Silence” is een van hun bekendste hits en achter de tekst zit een prachtig verhaal.
Eerst maar eens de tekst en de vertaling:
| Hello darkness, my old friend; I’ve come to talk with you again. Because a vision softly creeping Left its seeds while I was sleeping, And the vision that was planted in my brain Still remains within the sound of silence. In restless dreams I walked alone, Narrow streets of cobblestone. ‘Neath the halo of a street lamp, I turned my collar to the cold and damp When my eyes were stabbed by the flash of a neon light That split the night, and touched the sound of silence. And in the naked light I saw Ten thousand people, maybe more. People talking without speaking, People hearing without listening, People writing songs that voices never shared. And no one dared disturb the sound of silence. “Fools,” said I, “You do not know Silence like a cancer grows. Hear my words that I might teach you, Take my arms that I might lead you.” But my words like silent raindrops fell, And echoed in the wells of silence. And the people bowed and prayed To the neon god they made. And the sign flashed out its warning, In the words that it was forming. And the sign said, “The words of the prophets are written on the subway walls And tenement halls, and whispered in the sounds of silence.” | Hallo duisternis, mijn oude vriend; Ik ben weer gekomen om met je te praten. Omdat een visioen, zachtjes kruipend, zijn zaden achterliet terwijl ik sliep, En het visioen dat in mijn brein was geplant Blijft nog steeds binnen het geluid van stilte. In rusteloze dromen liep ik alleen, Door smalle straatjes met kinderkopjes. Onder de halo van een straatlantaarn, Sloeg ik mijn kraag op tegen de kou en het vocht Toen werden mijn ogen gestoken door de flits van een neonlicht Dat spleet de nacht in twee, en raakte het geluid van stilte. En in het koude licht zag ik Tienduizend mensen, misschien meer. Mensen die praten zonder te spreken, Mensen die horen zonder te luisteren, Mensen die liedjes schrijven die stemmen nooit deelden. En niemand durfde het geluid van de stilte te verstoren. “Dwazen,” zei ik, “je weet niet Dat stilte als een kanker groeit. Hoor mijn woorden opdat ik je zou kunnen leren, Neem mijn armen, zodat ik je kan leiden.” Maar mijn woorden vielen als stille regendruppels, En echoden in de bronnen van stilte. En de mensen bogen en aanbaden De neongod die ze gemaakt hadden. En het reclamebord flitste zijn waarschuwing, In de woorden die het aan het vormen was. En op het bord stond: “De woorden van de profeten zijn geschreven op de muren van de metro En van huurkazernes, en gefluisterd in de geluiden van stilte.” |
The Sound of Silence – verhaal
Het begon tientallen jaren geleden, toen Arthur “Art” Garfunkel, een Joods kind uit de New Yorkse wijk Queens, zich inschreef aan Columbia University. Tijdens de eerstejaarsoriëntatie ontmoette Art een student uit Buffalo genaamd Sandy Greenberg, en ze kregen meteen een band door hun gedeelde passie voor literatuur en muziek.
Art en Sandy werden kamergenoten en beste vrienden. Met het idealisme van de jeugd beloofden ze hoe dan ook er altijd voor elkaar te zijn.
Tragedie
Kort nadat ze aan de universiteit was begonnen, werd Sandy getroffen door een tragedie. Zijn zicht werd wazig en hoewel dokters het als tijdelijke conjunctivitis diagnosticeerden, werd het probleem steeds erger. Eindelijk, na een bezoek aan een specialist, kreeg Sandy het verwoestende nieuws dat ernstig glaucoom zijn oogzenuwen aan het vernietigen was. De jonge man met zo’n mooie toekomst zou binnenkort volledig blind zijn.
Depressie
Sandy was er kapot van en viel in een diepe depressie. Hij gaf zijn droom om advocaat te worden op en verhuisde terug naar Buffalo, waar hij zich zorgen maakte over het feit dat hij een last zou zijn voor zijn financieel worstelende familie. Verteerd door schaamte en angst verbrak Sandy het contact met zijn oude vrienden en weigerde hun brieven te beantwoorden of terug te bellen.
Belofte
Toen verscheen plotseling, tot Sandy’s schrik, zijn maatje Art bij de voordeur. Hij zou niet toestaan dat zijn beste vriend het leven opgaf, dus kocht hij een kaartje en vloog onaangekondigd naar Buffalo. Art overtuigde Sandy om nog een keer te gaan studeren en beloofde dat hij naast hem zou staan om ervoor te zorgen dat hij niet zou falen.
Darkness
Art hield zich aan zijn belofte, begeleidde Sandy trouw over de campus en diende in feite als zijn ogen. Het was belangrijk voor Art dat, hoewel Sandy in een wereld van duisternis was gestort, hij zich nooit alleen zou voelen. Art begon zichzelf eigenlijk “Darkness” te noemen om zijn empathie met zijn vriend te tonen. Hij zou dingen zeggen als: “Duisternis gaat je nu voorlezen.” Art organiseerde zijn leven rond het helpen van Sandy.
Onafhankelijk
Op een dag leidde Art Sandy door het drukke Grand Central Station toen hij plotseling zei dat hij moest gaan en zijn vriend alleen en doodsbang achterliet. Sandy struikelde, botste tegen mensen en viel met een snee in zijn scheenbeen. Na een paar helse uren stapte Sandy eindelijk in de juiste metro. Nadat ze het station op 116th Street had verlaten, kwam Sandy iemand tegen die zich snel verontschuldigde – en Sandy herkende meteen de stem van Art!
Het bleek dat zijn trouwe vriend hem de hele weg naar huis was gevolgd om ervoor te zorgen dat hij veilig was en hem het onschatbare geschenk van onafhankelijkheid had gegeven.
Sandy zei later: “Dat moment was de vonk die ervoor zorgde dat ik een heel ander leven ging leiden, zonder angst, zonder twijfel. Daarvoor ben ik mijn vriend enorm dankbaar.”
Succesvol
Sandy studeerde af aan Columbia en behaalde daarna een diploma aan Harvard en Oxford. Hij trouwde met zijn middelbare schoolliefde en werd een uiterst succesvolle ondernemer en filantroop.
Terwijl hij in Oxford was, kreeg Sandy een telefoontje van Art. Deze keer was Art degene die hulp nodig had. Hij had een folkrockduo gevormd met zijn middelbare schoolvriend Paul Simon, en ze hadden dringend $ 400 nodig om hun eerste album op te nemen. Sandy en zijn vrouw Sue hadden letterlijk $404 op hun bankrekening staan, maar zonder aarzelen gaf Sandy zijn oude vriend wat hij nodig had.
Nummer 1 hit
Het eerste album van Art and Paul werd geen succes, maar een van de nummers, The Sounds of Silence, werd een jaar later een #1-hit. De openingszin weergalmde de manier waarop Sandy Art altijd begroette. De twee afgestudeerden van Columbia, die elk op hun eigen manier zoveel aan de wereld hebben toegevoegd, zijn nog steeds beste vrienden. Art Garfunkel zei dat, toen hij bevriend raakte met Sandy, “mijn echte leven ontstond. Ik werd een betere kerel in mijn eigen ogen en begon te zien wie ik was – iemand die om een vriend geeft“. Sandy omschrijft zichzelf als ‘de gelukkigste man ter wereld‘.