Blogs van Jos Heesen
Van alle wereldsteden die ik bezocht, is Rome me het beste bijgebleven. En van al het moois dat Rome (en Vaticaanstad!) te bieden heeft, is voor mij het Pantheon, aan de zuidzijde van de Piazza della Rotonda, het meest intrigerend. Het Pantheon is een complexer gebouw dan het blote oog doet vermoeden en het houdt de gemoederen van historici en archeologen al vele jaren bezig.
In het eerste artikel van de Amerikaanse “Declaration of Independence” beschreef Thomas Jefferson in 1776 de drie onontvreembare rechten van de mens: “Life, liberty and the pursuit of happiness”. Die drie hebben geen juridische grond, maar zijn bedoeld als inspiratie en richtsnoer voor regeringen en presidenten.
In mijn overzicht van vrouwelijke wereldkampioenen elders op deze site, mist u wellicht Judit Polgar: de sterkste vrouwelijke schaker ooit. En waarom is dat? Ze weigert gewoon om een vrouwelijke wereldkampioen te worden en speelt alleen in mannen toernooien!
Hier een overzicht van alle vrouwen die ooit wereldkampioen schaken zijn geweest.
Ik bewonder wijlen Jan Hein Donner (1927-1988) meer om zijn geschriften dan om zijn schaken, hoewel hij drie keer Nederlands kampioen werd (in 1954, 1957 en 1958) en enig internationaal succes had (in Beverwijk 1963 eerst, vóór Bronstein, en in Venetië 1967 eerst, vóór Petrosian).
Op de site van Tim Krabbé vond ik een Interview met Steinitz. Dat leek me een aardige afsluiting van mijn artikelen reeks!
In 1883 werd Steinitz tweede in het sterke toernooi in Londen. Eerste werd Zukertort. Dit gaf natuurlijk opnieuw aanleiding voor het oprakelen
We verlieten Steinitz de vorige keer na zijn overwinning op Anderssen. In de jaren daarna speelde hij weer diverse matches: hij versloeg
Steinitz leerde het schaakspel pas relatief laat: toen hij 12 was. Hij begon er pas serieus werk van te maken toem hij, 21 jaar oud, het ouderlijk huis verliet om in Wenen wiskunde te gaan studeren aan de Vienna Polytechnic.
Hoewel in mijn ogen Paul Morphy de echte eerste wereldkampioen schaken was, was het toch Wilhem Steinitz die er met die titel vandoor ging. “Hoe kon dat nou gebeuren?” was een van de vragen die voor mij open bleven staan,