Dat er in het verleden heel wat spanningen zijn geweest tussen het christelijke geloof en de natuurwetenschappen is een open deur intrappen. Zijn we inmiddels zover dat discussies over geloof en wetenschap louter academische achterhoedegevechten zijn geworden?
In het vorige bericht gaf ik al aan slechts één gedicht uit het hoofd te kunnen declameren. Verder is mijn poëtische ontwikkeling blijven steken bij het onthouden van enkele strofes uit gedichten.
De Socratische methode (of ondervraging) is een techniek die wordt gebruikt om kritisch denken te stimuleren en ideeën te verhelderen. Hier zijn zes soorten Socratische vragen.
The Open Society and its Enemies is Poppers hoofdwerk, dat uit twee delen bestaat. Het is een radicale aanval op wat Popper zag als de wortels van het kwaad: de totalitaire tendensen in het werk van Plato, Hegel en Marx.
Ergens op deze site heb ik het al eens over een strakke Japanse dichtvorm gehad: de haiku.
Haiku is een traditionele vorm van Japanse poëzie die boeit met zijn eenvoud, elegantie en het vermogen om diepe emoties op te roepen door minimalistische expressie.
Het begrip causaliteit is aardig ter discussie komen te staan nu we steeds meer begrijpen van de kwantummechanica. Maar het begrip komt ook elders voor. Het structureert in zekere zin onze kennis en begrip van de wereld om ons heen. Hoewel het idee van oorzaak en gevolg intuïtief, en soms vanzelfsprekend, lijkt, heeft het filosofische, wetenschappelijke en praktische discussies geïnspireerd.
Rennes-le-Château is een plaatsje in de Franse Pyreneeën, tussen Carcassonne en Andorra.
Op de weg vanaf Carcassonne naar het zuiden, richting Limoux en Quillan, ligt tussen Limoux en Quillan de afslag naar Rennes le Château. Dit kleine dorpje met ongeveer 100 inwoners is in heel Frankrijk en ver daarbuiten bekend. Het is de plaats van een van de grootste legendes die al tientallen jaren velen in binnen- en buitenland inspireren. De Da Vinci Code van Dan Brown lijkt erop gebaseerd.
Wellicht het meest gebruikte symbool in de wis- en natuurkunde is het “is gelijk” teken (=). Vreemd genoeg werd het pas in de 16e eeuw “uitgevonden” en wel door de Engelsman Robert Recorde (hij kwam uit Wales).
Ergens in mijn middelbare schooltijd heb ik de stelling van Pythagoras zonder meer voor waar aangenomen, want ik kan mij niet herinneren dat er ooit een bewijs voorbij gekomen is. Terwijl het zo simpel blijkt te zijn.