In het boek “The Grandmaster” over de match om het Wereldkampioenschap tussen Carlsen en Karjakin in New York 2016 van Brian Jonathan Butler, las ik het volgende fragment over de “duurzaamheid” van het schaakspel:
“It’s not an accident that chess has been one of the most durable things humanity has created in the last fifteen hundred years. Think of all the precious, cherished things people have lost in that time along the way to the present: languages, religions, civilizations, entire bloodlines, endless artifacts, and countless stories cast into a common darkness. How did something so seemingly trivial as chess prove so much more durable and immune to the friction and chaos of history? Any child can learn the basics in minutes, yet no human mind will ever be capable of solving it any more than an abacus has a prayer of measuring a black hole.”
Dat geeft wel te denken.
Carlsen – Karjakin match New York 2016
De bewuste match ging tussen regerend wereldkampioen Magnus Carlsen en uitdager Sergej Karjakin. Carlsen was wereldkampioen sinds 2013, Karjakin werd uitdager door het kandidatentoernooi van 2016 te winnen.
De match werd gespeeld in New York vanaf 11 tot en met 30 november en ging over 12 klassieke partijen, waarna de stand 6–6 was. Carlsen verloor de 8e, maar won de 10e partij; alle andere partijen eindigden in remise.
Vervolgens werd er een tiebreak van vier rapid-partijen gespeeld, die Carlsen met 3–1 won en daarmee zijn wereldtitel prolongeerde. De slotzet van de hele match was direct ook de allermooiste van de hele match. Dit is de partij, geanalyseerd door David Navarra op de Chessbase site:
