Voordat hij stierf, zei de voormalige minister van Defensie en waarnemend premier van Canada, wijlen Paul Hellyer, dat het Roswell-incident geen weerballon was, zoals het officiële verhaal beweerde, maar dat er buitenaardse wezens waren geland. Zijn video’s, zoals: “Full disclosure” en “New Deathbed UFO Testimony” staan op You Tube.
Hij beweerde ook dat regeringen al tientallen jaren in contact staan met buitenaardse wezens en dat de buitenaardse vaartuigen uit Area 51 zijn nagebouwd. Waarom zou een man die zo’n hoge functie heeft bekleed liegen, zelfs toen hij stervende was en er niets mee te winnen had?
Desalniettemin zullen sommigen misschien beweren dat het slechts het geklets van een oude man is.
UFO-auteur Richard Dolan beweert dat een 77-jarige stervende ex-CIA-agent hem vertelde dat hij ook buitenaardse wezens en een UFO in Roswell had gezien.
Van dichtbij zijnde planeten
De dichtstbijzijnde planeten waar ze mogelijk vandaan komen, bevinden zich waarschijnlijk buiten ons eigen zonnestelsel, dus sommigen zullen vragen: “Hoe kunnen ze hier komen?”
Dat zou alleen met de snelheid van het licht kunnen; niet sneller althans volgens de huidige, aardse, natuurkundige stand van zaken.
Culturen van miljoenen jaren oud
Maar die buitenaardse culturen kunnen miljoenen jaren vooruitlopen op onze stand van zaken. Hoewel we misschien niet begrijpen hoe ze zo snel kunnen reizen, kunnen we niet met zekerheid zeggen dat ze het niet zouden kunnen. Zelfs als ze zo snel als het licht zouden kunnen gaan, zou het jaren duren om hier te komen. Vandaar dat de “techneuten” veronderstellen dat ze lichtjaarafstanden zouden kunnen afleggen door het weefsel van ruimte en tijd te veranderen, en dan in staat zijn om lichtjaarafstanden in minuten af te leggen via wormgaten. Maar “onze” theorie en natuurkundige kennis stelt dat het enorme hoeveelheden energie zou kosten om deze wormgaten te creëren.
Ik heb geen idee wat onze technologie zou kunnen bereiken als we een miljoen jaar verder zijn. Evenmin weet ik niet zeker of wormgaten echt bestaan.
Aliens zijn robots?
Natuurlijk kunnen de “aliens” gewoon robots zijn die door hun buitenaardse meesters zijn gestuurd. In het geval van robots zou het niet uitmaken of het 1000 of meer jaren zou duren om hier te komen.
Onze SF-films en boeken hebben ook nog andere ideeën, zoals:
- buitenaardse wezens kunnen in een winterslaap worden gebracht, of
- het kan een vaartuig zijn dat zo groot is als een stad, zodat er generaties van buitenaardse wezens zouden kunnen leven en sterven tijdens hun reizen naar verschillende planeten die honderden jaren kunnen duren.
Sommigen zeggen dat ze al hier zijn, of in ieder geval zijn ze hier geweest, sommigen spotten met dat idee en zeggen dat het volkomen belachelijk is om te denken dat er “kleine groene mannetjes” in de buurt zijn, of ooit zijn geweest. Sceptici zullen sceptici zijn en blijven.
De BBC heeft ons beschermd
Tijdens de Koude Oorlog wilde de BBC de uitstekende film van Peter Watkins vertonen: “The War Game.”1 Om “ons te beschermen” en ervoor te zorgen dat geesteszieke mensen geen zelfmoord zouden plegen nadat ze de film hadden gezien, besloot de BBC het toch niet uit te doen. De uitzending bleef meer dan 20 jaar verboden, totdat de beslissing viel dat het publiek “het beter kon accepteren“.
Met onthulling van het bezoek van buitenaardse wezens zou het wel eens op dezelfde manier kunnen gaan. Dat regeringen beslissen of “het doorsnee publiek” er al wel aan toe is, en of onthulling wel in hun belang is.
Er is veel bewijs dat opeenvolgende regeringen hun best hebben gedaan om UFO-waarnemingen in diskrediet te brengen en ze niet echt te onderzoeken, maar gewoon te doen alsof ze onderzoek doen, of de zaak in een “doofpot” te stoppen. Als buitenaardse wezens niet bestaan, zou er absoluut niets zijn om te verdoezelen, dus waarom al die geheimhouding en moeite?
Dit gaat terug tot de dagen van president Eisenhower en zelfs eerder.
Ten tijde van Roswell zeiden militairen dat er heel veel ongebruikelijke activiteit was in Area 51 vanwege de “UFO”, en ze verwierpen het idee van de weerballon als belachelijk. Naar een banaan kijken en door hogere officieren te horen krijgen dat het een sinaasappel is, zou moeilijk te accepteren zijn en Jesse Marcel deed dat niet. Hij was ervan overtuigd dat hij vreemd metaal met vreemde markeringen in handen had gehad, en geen zilverkleurige ballonstof.
Het goede nieuws is dat veel mensen, waaronder de kwantumfysicus Jim Al-Khalili, geloven dat de kans groot is dat buitenaardse wezens in vrede komen en ons niet willen schaden of opeten!
Lees zijn boek: “Aliens: The World’s Leading Scientists on the Search for Extraterrestrial Life.”
Lijken Aliens op ons?
In de uitgave van het tijdschrift “Time” van 15 mei 2017 stond een interessant artikel van Sarah Bagley. Ze schrijft dat het onwaarschijnlijk is dat buitenaardse wezens op ons lijken, of zich met mensen kunnen voortplanten. Mensen kunnen dat niet eens met ons naaste evolutionaire familielid, de chimpansee. Aliens zijn misschien niet eens levende wezens.
Lord Martin Rees, de Astronomer Royal, gelooft dat het misschien robots zijn die naar de aarde kunnen komen of er al zijn geweest.
Ten slotte wordt het idee dat buitenaardse wezens ons water en metaal zouden willen stelen ook onwaarschijnlijk geacht, aldus astrobioloog Lewis Dartnell. Hij zegt dat asteroïden veel betere doelen zijn voor mijnbouw, of ijzige manen, zoals Jupiter’s Europa, zouden gemakkelijkere plaatsen zijn om water in te slaan. Hij gelooft dat de meest waarschijnlijke reden voor buitenaardse wezens om ons te bezoeken simpelweg nieuwsgierigheid is.
1 Synopsis van The War Game: In een openingsvoice-over legt de alwetende verteller uit dat het Britse nucleaire afschrikkingsbeleid “een potentiële agressor bedreigt met verwoesting door Victor en Vulcan Mk II nucleaire bommenwerpers van de V-bommenwerpermacht” van de Royal Air Force. Vanwege het aantal bases voor deze strijdmacht en de grote civiele doelen in steden, wordt beweerd dat Groot-Brittannië meer potentiële doelen heeft dan enig ander land ter wereld.
In een crisis voorspelt de verteller dat de V-bommenwerpersmacht over het hele land verspreid zou zijn, waardoor het aantal doelen zou toenemen.
Op vrijdag 16 september roept Groot-Brittannië de noodtoestand uit. De Chinezen zijn Zuid-Vietnam binnengevallen en de Verenigde Staten hebben hun troepen daar toestemming gegeven om tactische nucleaire oorlogsvoering te gebruiken. De Sovjets en Oost-Duitsers dreigen West-Berlijn binnen te vallen als de VS hun besluit niet intrekken. In het graafschap Kent, in het zuidoosten van Engeland, worden noodcomités van gemeenteraadsleden geconfronteerd met een massale evacuatie van kinderen, moeders en zieken. Huiseigenaren worden gedwongen de vluchtelingen in te logeren en te voeden onder dreiging van gevangenisstraf, en leegstaande huizen worden gevorderd. Er worden rantsoenkaarten uitgegeven. De volgende dag verspreidt de civiele bescherming een boekje waarin de gevaren van een kernoorlog worden beschreven. Er wordt onthuld dat het boekje al enkele jaren verkrijgbaar was, maar “niet erg goed verkocht“. Het noodsirenesysteem wordt getest; de verteller schat dat tegen de tijd dat een inkomende aanval door het systeem zou kunnen worden bevestigd, er ongeveer 2,5 à 3 minuten, of in het geval van een onderzeebootaanval, minder dan dertig seconden, zouden resteren tot de impact. Er is sprake van een run op bouwmaterialen, en door prijsopdrijving zijn deze buiten het bereik van veel burgers.
Er breekt conventionele oorlog uit tussen de strijdkrachten van de NAVO en het Warschaupact aan de binnengrens van Duitsland. Twee Amerikaanse legerdivisies proberen zich een weg te banen naar Berlijn, maar Sovjet– en Oost-Duitse troepen overweldigen hen. De Amerikaanse president Lyndon B. Johnson geeft NAVO-commandanten toestemming om hun tactische kernwapens te gebruiken, en dat doen ze door Honest John-raketten af te vuren. In de film wordt opgemerkt dat wordt aangenomen dat veel Sovjet-strategische IRBM’s op vloeibare brandstof werken en bovengronds worden opgeslagen, waardoor ze uiterst kwetsbaar zijn. Het veronderstelt dat de Sovjet-Unie verplicht zou zijn ze allemaal in een zeer vroeg stadium van een nucleaire uitwisseling af te vuren om hun vernietiging te voorkomen.
Op 18 september brengt een arts, die nu deel uitmaakt van de staf van een medische noodhulpeenheid, samen met twee civiele beschermingsmedewerkers een huisbezoek aan een gezin in Canterbury, Kent. Om 09.13 uur beginnen in de verte de luchtalarmsirenes te loeien, gevolgd door een claxon van een politieauto. De familie en bezoekers proberen verwoed meubels naar een geïmproviseerd onderkomen te verhuizen. Om 09.16 uur schiet een Sovjet-thermonucleaire kernkop van één megaton voorbij Manston Airfield, 20 kilometer verderop, en ontploft tien kilometer verderop. Een van de defensiemedewerkers brengt een jongen van de tuin naar binnen, en beiden worden op afstand getroffen door de hittegolf, waardoor derdegraads brandwonden en “het smelten van de oogbol” ontstaan. Binnen ontbranden meubels en de mensen binnen proberen verwoed de branden te blussen totdat het schokfront het huis raakt.
De film citeert vervolgens kort twee bisschoppen, die stellen dat de gelovigen “moeten leren leven met de atoombom, maar ze niet hoeven lief te hebben“. Het toont een klein kind dat ernstige brandwonden op het netvlies oploopt door een ontploffing 44 kilometer verderop. Zijn vader draagt hem naar binnen en het gezin verstopt zich onder een tafel terwijl hun huis trilt, vermoedelijk door de explosiegolf bij Canterbury en vervolgens door een explosie op Gatwick Airport, Sussex, 66 kilometer verderop. Rochester brandt door een raket die uit koers explodeerde op weg naar London Airport. Brandweerlieden lijden ernstige verliezen door de windsnelheden van meer dan 160 km per uur van de vuurstorm. Terwijl het centrum van de vuurstorm stijgt tot 800 °C, zuurstof verbruikt en vervangt door methaan, koolmonoxide en kooldioxide, bezwijken zowel hulpverleners als burgers door de hitteberoerte en de gassen en sterven waar ze staan. Om 10.47 uur brengen Britse V-bommenwerpers dezelfde verwoesting aan in de Sovjet-Unie. Etc. etc…
