Hoe verklaar je een droom waarin je probeert “Cent Mille Chansons” van Frida Boccara te vertalen?
Dat zou dan dit hebben moeten worden:
| Il y aura cent mille chansons Quand viendra le temps des cent mille saisons Cent mille amoureux Pareils à nous deux Dans le lit tout bleu de la terre Cent mille chansons rien qu’à nous Cent mille horizons devant nous Partagés de bonheur Tout étalé de nos coeurs Et des châteaux insensés Et des bateaux étoilés Et des étoiles oubliées Et tes yeux et mes yeux Dans un océan d’amour Il y aura cent mille chansons Quand viendra le temps des cent mille saisons Cent mille maisons Gravées à ton nom Parmi les moissons de la terre Cent mille chansons rien qu’à nous Cent mille horizons devant nous Partagés de bonheur Tout étalé de nos coeurs Et des pays reconnus Et des forêts éperdues Et des chagrins défendus Et tes yeux et mes yeux Dans un océan d’amour | Er zullen honderdduizend liederen zijn Als de tijd van de honderdduizend seizoenen aanbreekt En er honderdduizend geliefden Net als ons beiden In het aardse bed liggen dat helemaal blauw is Honderdduizend liederen alleen maar voor ons Honderdduizend horizonnen voor ons Gedeeld door geluk Allemaal opengelegd door ons hart En onzinnige kastelen En met sterren overdekte boten En vergeten sterren En jouw ogen en de mijne In een oceaan van liefde Er zullen honderdduizend liederen zijn Als de tijd van de honderdduizend seizoenen aanbreekt Honderdduizend huizen Die jouw naam dragen Te midden van de oogsten der aarde Honderdduizend liederen alleen maar voor ons Honderdduizend horizonnen voor ons Gedeeld door geluk, Allemaal opengelegd door ons hart En erkende gebieden En radeloze wouden En verboden verdriet En jouw ogen en de mijne In een oceaan van liefde |
Frida Boccara
Frida Boccara (Casablanca 29 oktober 1940 – Parijs, 1 augustus 1996) werd geboren als Danielle Frida Hélène Boccara in Casablanca, Marokko, in een joodse familie van Italiaanse afkomst, uit Livorno, die in Tunesië woonde voordat ze zich in Marokko vestigden. Toen ze 18 jaar was, verhuisde ze van Casablanca naar Parijs, waar ze uiteindelijk haar artistieke carrière begon als zangeres. Boccara had ook een broer en een zus in de showbusiness.
In de jaren 60 deed ze aan verschillende Eurovisie Songfestivals mee. In 1964 had Boccara met het nummer “Autrefois” meegedaan aan de selectie voor het Eurovisie Songfestival, maar ze was niet succesvol. Vijf jaar later, op het Eurovisie Songfestival 1969, gehouden in Madrid vertegenwoordigde ze Frankrijk met het nummer “Un jour, un enfant” op muziek van Émile Stern en tekst door Eddy Marnay. Haar nummer deelde de eerste plaats samen met de inzendingen uit Nederland, het Verenigd Koninkrijk en Spanje. De vier landen hadden evenveel punten en het reglement voorzag geen noodscenario, waardoor er vier winnaars waren.
Het reglement werd daarna aangepast om dit in de toekomst te voorkomen.
Haar bekendste nummer is Cent mille chansons uit 1968, en leverde haar een gouden plaat op, terwijl Un jour, un enfant (1969) haar een platina plaat opleverde en Pour vivre ensemble (1971) haar nog een gouden plaat opleverde.
Eind jaren zestig nam ze ook” Un pays pour nous “op, een nummer dat een Franse versie was van ”Somewhere ” (uit de musical West Side Story) van Leonard Bernstein, die de originele melodie componeerde. Boccara hernieuwde haar banden met het Eurovisie Songfestival door deel te nemen aan de Franse nationale finales van 1980 – met “Un enfant de France” – en 1981 – met “Voilà comment je t’aime“. Geen van beide nummers werd echter geselecteerd.
Tekstschrijver Eddy Marnay was haar professionele partner (de meeste nummers van Boccara zijn door hem geschreven), maar ze speelde ook nummers gecomponeerd door Jacques Brel, Georges Brassens, Charles Aznavour, Émile Stern, Michel Legrand, Michel Magne, Nino Rota en Mikis Theodorakis.
In 1996 stierf ze aan een longinfectie. Ze ligt begraven op de joodse begraafplaats van Bagneux.