Nate White, een Britse schrijver, schreef de beste typering van Donald Trump die ik ooit heb gelezen:
“Waarom houden sommige Britten niet van Donald Trump?”
Er springen een paar dingen in het oog. Trump mist bepaalde kwaliteiten die de Britten traditioneel hoogachten. Hij heeft bijvoorbeeld
- geen klasse,
- geen charme,
- geen kalmte,
- geen geloofwaardigheid,
- geen mededogen,
- geen humor,
- geen warmte,
- geen wijsheid,
- geen subtiliteit,
- geen gevoeligheid,
- geen zelfbewustzijn,
- geen nederigheid,
- geen eer en
- geen gratie;
allemaal kwaliteiten waarmee, grappig genoeg, zijn voorganger, de heer Obama, genereus werd gezegend. Voor ons zorgt het schril contrast er dus eerder voor dat de beperkingen van Trump op een beschamend scherpe manier worden uitgelicht.
Geen humor
Bovendien houden we van lachen. En hoewel Trump misschien lachwekkend is, heeft hij nog nooit iets wrangs, geestigs of zelfs maar enigszins amusant gezegd – niet één keer, nooit. Ik zeg dat niet retorisch, ik meen het letterlijk: niet één keer, nooit. En dat feit is bijzonder verontrustend voor de Britse gevoeligheid – voor ons is een gebrek aan humor bijna onmenselijk. Maar bij Trump is het een feit.
Hij lijkt niet eens te begrijpen wat een grap is; zijn idee van een grap is een grove opmerking, een ongeletterde belediging, een terloopse daad van wreedheid.
Trol
Trump is een trol. En zoals alle trollen is hij nooit grappig en lacht hij nooit; hij kraait of lacht alleen maar. En griezelig genoeg praat hij niet alleen in grove, onzinnige beledigingen – hij denkt ook daadwerkelijk zo. Zijn geest is een eenvoudig algoritme van kleine vooroordelen en reflexmatige narigheid.
Oppervlakkig
Er is nooit een onderlaag van ironie, complexiteit, nuance of diepgang. Het is allemaal oppervlakkig. Sommige Amerikanen zien dit misschien als verfrissend. Nou, dat doen wij niet. Wij zien het als het hebben van geen innerlijke wereld, geen ziel. En in Groot-Brittannië kiezen we traditioneel voor David, en niet voor Goliath. Al onze helden zijn moedige underdogs: Robin Hood, Dick Whittington1, Oliver Twist. Trump is noch moedig, noch een underdog. Hij is precies het tegenovergestelde daarvan.
Hij is niet eens een verwende rijke jongen, of een hebzuchtige dikke kat. Hij is meer een dikke witte slak. Een Jabba the Hutt2.
Pestkop
En erger nog, hij is voor de Britten het meest onvergeeflijke van allemaal: een pestkop.
Dat wil zeggen, behalve wanneer hij zich tussen de pestkoppen bevindt; dan verandert hij plotseling in een snotterende sidekick. Er zijn onuitgesproken regels voor dit spul – de Queensberry-regels3 van fundamenteel fatsoen – en hij overtreedt ze allemaal. Hij slaat naar beneden – wat een heer nooit zou kunnen doen – en elke slag die hij richt, is onder de gordel. Hij houdt er vooral van om kwetsbaren of stemlozen te schoppen – en hij schopt ze als ze in de problemen zitten.
Verwarring
Dus het feit dat een aanzienlijke minderheid – misschien een derde – van de Amerikanen kijkt naar wat hij doet, luistert naar wat hij zegt en dan denkt: ‘Ja, hij lijkt mij wel wat’, is een kwestie van enige verwarring. voor het Britse volk, aangezien:
- Amerikanen worden verondersteld aardiger te zijn dan wij, en dat zijn ze meestal ook.
- Je hebt geen bijzonder scherp oog voor detail nodig om een paar gebreken bij de man te ontdekken.
Dit laatste punt is wat vooral de Britten, en ook veel andere mensen, in verwarring brengt en ontzet; zijn fouten lijken behoorlijk moeilijk te missen. Het is immers onmogelijk om één tweet te lezen, of hem een paar zinnen te horen uitspreken, zonder diep in de afgrond te staren. Hij maakt van kunstloosheid een kunstvorm; hij is een Picasso van kleinzieligheid; een Shakespeare van onzin.
Zijn fouten zijn fractaal: zelfs zijn fouten hebben gebreken, enzovoort tot in het oneindige.
Frankenstein
God weet dat er altijd domme mensen in de wereld zijn geweest, en ook veel vervelende mensen. Maar zelden is de domheid zo smerig geweest, of de smerigheid zo dom. Hij zorgt ervoor dat Nixon er betrouwbaar en George W er slim uitziet. Als Frankenstein zou besluiten een monster te maken dat volledig uit menselijke gebreken bestaat, zou hij een Trump maken. En daarna zou een berouwvolle dokter Frankenstein grote bosjes haar uit zijn hoofd trekken en uitschreeuwen: ‘Mijn God… wat… heb… ik… geschapen?‘ ”
1 De legende van “Dick Whittington and his Cat” is een van de beroemdste volksverhalen van Engeland, en er zijn aanwijzingen dat de pantomimeversie van het verhaal, die het publiek vandaag de dag nog steeds verrukt, in vrijwel dezelfde vorm werd gespeeld in de 17e eeuw. eeuw.
Dick was een arme jongen die leefde in de tijd van Edward III en die naar Londen kwam in de verwachting dat de straten “geplaveid met goud” zouden zijn. Helaas was het beste wat hij kon doen een baan als keukenmedewerker in de keuken van een rijke koopman, de heer Fitzwarren.
Maar uiteindelijk werd hij tot 3x toe verkozen tot burgemeester van Londen.
2 Jabba de Hutt, is een personage uit de Star Wars saga. Hij is een gangsterbaas op de zandplaneet Tatooine. Jabba bezit vele slaven en slavinnen, runt de beroemde podraces en in zijn hoofdkwartier is er – klaarblijkelijk – altijd een feestje aan de gang. Jabba wordt zelf gekenmerkt door zijn hebzucht en vraatzucht. Zijn reputatie als crimineel meesterbrein is bekend in het gehele Star Wars-sterrenstelsel.
3 De Queensbury Rules zijn de regels die algemeen worden geaccepteerd in de box-sport. Ze werden in London in 1865 opgesteld en in 1867 gepubliceerd. Ze werden zo genoemd omdat 9e Marquess of Queensberry er publiekelijk achterstond.
