Onderstaande tekst is mede gebaseerd op artikelen uit het blad Skepter van de Nederlandse verening Skepsis.
Het ‘raadsel’ van de neergestorte Ufo’s van Roswell is opgelost, zo constateert Karl Korff in zijn boek The Roswell UFO Crash.
Korff heeft een grondige analyses gemaakt van de beweringen in de diverse Roswell publicaties en m.n. van die van Friedman en Moore in hun boek The Roswell incident.
Hij stelt: “Voor mijn boek onderzocht ik systematisch de verklaringen van alle belangrijke getuigen die naar voren komen in The Roswell Incident en andere werken. Duidelijk wordt dat het hier gaat om een mengelmoes van vergissingen, versieringen en pure verzinsels. Sommige van de mensen die als getuigen naar voren worden geschoven door de pro-UFO Roswell-auteurs bleken helemaal geen getuigen te zijn. Een paar voorbeelden:
Onmogelijke getuigenverklaringen
– Lydia Sleppy vertelt dat ze via de telex doorgaf dat er een vliegende schotel was geborgen, toen de machine plotseling stilviel en er een dreigende boodschap van de FBI terugkwam waarin haar, uit naam van de nationale veiligheid, opgedragen werd om daarmee op te houden. Onderzoek bij alle relevante FBI-afdelingen en het hoofd-kwartier leverde geen enkel bewijs op dat de FBI een dergelijke boodschap heeft verzonden. Het type telex dat Sleppy toen gebruikte moest met een handschakelaar op ‘ontvangen’ gezet worden, anders konden binnenkomende berichten niet ontvangen worden. Het is uitgesloten dat de FBI haar uitgaande boodschap op de een of andere manier had kunnen onderbreken.
– Loretta Proctor, de buurvrouw van ‘schotelontdekker’ Mac Brazel, beweerde dat ze tevergeefs heeft geprobeerd het materiaal te buigen, breken en in brand te steken. Gelovers in neergestorte schotels beschouwen haar verklaring als hét bewijs dat er toen inderdaad een schotel, gemaakt van een buitenissig materiaal, is neergestort. Maar Loretta vertelde regelmatig weer iets anders. Ze veranderde van een getuige die nooit enige wrakstukken heeft gezien in iemand die ze probeerde te mishandelen. Die ontwikkeling begon nadat haar echtgenoot, die altijd glashard heeft verklaard nooit enig materiaal te hebben gezien, overleden was.
– Sergeant Melvin E. Brown wordt door verscheidene auteurs genoemd als de getuige die buitenaardse lijkjes heeft gezien. Maar hij kan niet als een getuige worden beschouwd aangezien hij in 1986 overleed en nooit door UFO-onderzoekers onder-vraagd is. Het enige ‘bewijs’ voor het feit dat Brown een ‘getuige’ zo zijn geweest komt van zijn dochter Beverly Bean, die dat jaren na zijn dood beweerde. Geen enkel ander familielid onderschrijft haar verklaring.
Een blik in zijn militaire dossier leerde me dat hij kok was en nooit toegang heeft gehad tot geheime zaken, en zelfs nooit wacht heeft gelopen.”
Marcel de oorlogsheld
Korff vertelt verder: “In mijn boek staan voor het eerst uittreksels uit het militaire dossier van Jesse Marcel. Daaruit blijkt dat hij zijn land eervol diende maar geen betrouwbare getuige mag heten. (Friedman en zijn kompanen beschouwen ieder woord van Marcel als de absolute waarheid.) Het dossier toont duidelijk aan dat Marcel de neiging had te overdrijven en ook regelmatig probeerde zichzelf de geschiedenis in te schrijven.
Dat overdrijven werd, ironisch genoeg, ook vastgesteld door de commandant van de basis in een evaluatie van Marcels activiteiten die luttele dagen na het incident werd opgesteld!
Marcel claimt dat hij persoonlijk de resten naar Carswell AFB heeft gevlogen. Dat is onmogelijk want hij is nooit piloot geweest. Desondanks claimde hij ook tegenover Friedman en Bob Pratt, toentertijd journalist voor de National Enquirer, dat hij niet alleen piloot was maar ook vijf vijandelijke vliegtuigen had neergeschoten! Als dat zo was, dan moet hij de eretitel ‘aas’ hebben gehad, en die zou in zijn dossier zeker niet ontbroken hebben. Maar daar is niets van te vinden. Generaal Ramey schreef er juist in dat Marcel, omdat hij geen piloot was, slechts beperkte carrièrevooruitzichten had binnen de luchtmacht. Geen wonder dat Marcel Ramey later de schuld gaf van de cover-up.”
“Friedman heeft de inhoud van het dossier nooit kunnen weerleggen. Hij merkt slechts op dat militaire dossiers berucht om hun onbetrouwbaarheid zijn. Misschien klopt dat soms wel, maar het is in dit geval irrelevant aangezien Marcel zélf de inhoud regelmatig ondertekend en daarmee onderschreven heeft.
Zolang Friedman en andere pro-UFO Roswell-auteurs de moeite niet nemen om zijn volledige dossier in handen te krijgen, hebben ze ook niet het recht om er iets over te zeggen, laat staan om het af te wijzen.
Naast de verklaring van Marcel weerleg ik ook de verklaringen van getuigen als de Britse majoor Hughie Green, de begrafenisondernemer Glen Dennis en vele andere. Al met al blijft er geen betrouwbare getuige over die aannemelijk weet te maken dat de resten van buitenaardse oorsprong waren.
Maar als we geen fysieke overblijfselen hebben om te bestuderen, kunnen we dan nog vaststellen wat voor wrakstukken daar nu werkelijk werden geborgen? Het antwoord is gelukkig ja, maar daar komt meer bij kijken.
Geen gewone ballon
De cover-up door de luchtmacht startte op het moment dat de resten aangetroffen door Marcel op Carswell AFB arriveerden, en generaal Ramey mededeelde dat het simpelweg om de resten van een weerballon ging.
Alhoewel Marcels geloofwaardigheid inmiddels ernstig in diskrediet is geraakt, is het zeker waar dat hij de resten begeleidde en aanwezig was toen Ramey de weerballon-verklaring gaf. Maar was er sprake van de cover-up waar Marcel het over had? Volgens kolonel Thomas J. DuBose, toentertijd Rameys assistent, was die verklaring inderdaad een leugen, bedoeld om de pers ‘zo snel mogelijk van zijn [Rameys] rug te krijgen.’ Als het niet om een vliegende schotel ging, vanwaar dan die weerballon-verklaring? Wat viel er te verbergen als de resten al in Rameys kantoor ten toon waren gespreid?
Geen verwisseling
Volgens de pro-UFO Roswell-auteurs, vooral Friedman, Randle en Schmitt, is het materiaal dat toen gefotografeerd werd niet datgene wat Marcel, Sheridan en Cavitt geborgen hadden, maar waren het de resten van een weerballon die naar binnen waren gebracht om de ware aard van het Roswell-incident te verhullen.
Helaas voor hen is de enige bron voor deze verwisseling opnieuw Jesse Marcel.
Om zijn claim te onderzoeken heb ik de foto’s die toen gemaakt zijn nauwgezet geanalyseerd. Maar ook de getuigenverklaringen van de andere twee personen die in Rameys kantoor waren tegelijkertijd met de restanten, kolonel DuBose en Irving Newton. DuBose is de B-29 afkomstig uit Roswell persoonlijk tegemoet gelopen toen deze op Carswell landde, met als lading de resten die Marcel had verzameld. Hij droeg de resten vervolgens persoonlijk in een verzegelde canvas postzak direct naar Rameys kantoor. Dit is een gedeelte van het transcript van mijn (KK) interview met hem (TD):
KK: Twee onderzoekers (Schmitt en Randle) beweren dat de resten in Rameys kantoor verwisseld waren en dat uw mensen in plaats daarvan de resten van een weerballon neerlegden.
TD: Onzin! Er is nooit iets verwisseld!
KK: Dus u zegt dat wat daar lag in Roswell aangetroffen was?
TD: Dat is absoluut waar!
(…)
KK: Heeft u de foto’s bekeken?
TD: Jazeker, zeer zorgvuldig.
KK: Herkent u het materiaal?
TD: Zeker! Dat is wat Marcel vanuit Roswell naar Fort Worth bracht!
Ik sprak ook met Irving Newton en Sheridan Cavitt en zij bevestigden dat het materiaal dat toen was verzameld inderdaad op de foto’s te zien was. Er is nooit sprake geweest van de resten van een UFO.
Beide vertellen ook dat ze door verschillende UFO-auteurs verkeerd zijn geciteerd en dat ze hen dat zeer kwalijk nemen.
Maar DuBose hield vol dat er sprake was geweest van een cover-up. Hij heeft nooit geweten om wat voor ding het ging, maar het was in ieder geval geen ordinaire weerballon. Wat was het dan wél?”
Project Mogul
Voor het antwoord op die vraag gaat Korff in op het Project-Mogul. “Dat was een ultrageheim project waarbij ketens van ballonnen werden opgelaten voorzien van instrumenten bestemd voor het vergaren van gevoelige informatie. De clusters van ballonnen waren dusdanig opgezet dat ze op een redelijk constante hoogte bleven zweven in plaats van alsmaar verder te stijgen in de atmosfeer. Project-Mogul startte direct na afloop van de Tweede Wereldoorlog. Het was bedoeld om te achterhalen hoever de Russen waren met het maken van atoombommen. Het project had een ‘national security rating’ van ‘Top Secret A-1’, even hoog als het Manhattan-project (het maken van de eerste atoombom).
Alhoewel Mogul al eerder als mogelijke verklaring voor het Roswell-incident naar voren is geschoven, waren er tot voor kort geen harde bewijzen. In mijn boek verschijnen voor het eerst de ooit geheime foto’s en tekeningen van het project, en deze kunnen vergeleken worden met de geborgen resten. Het gaat duidelijk om hetzelfde materiaal.”