Het is geen geheim voor iedereen die heeft opgelet dat Donald Trump psychisch achteruitgaat.
- Hij geeft steeds vaker onsamenhangende non-antwoorden.
- Hij worstelt om woorden aan elkaar te rijgen om een zin te vormen.
- Hij heeft ongebreidelde paranoïde fantasieën.
- Hij lijkt vaak ronduit gestoord.
Ik heb me al vaker afgevraagd hoe het kan dat dat de gemiddelde Amerikaan niet is opgevallen.
Maar Amerikaanse media (die de neergang eerder negeerden) beginnen nu eindelijk verslag uit te brengen van wat misschien wel het belangrijkste verhaal van deze verkiezingen is.
Hier zijn enkele koppen van deze week:
- “Trump is 78 en nauwelijks coherent. Waar is iedereen die Bidens leeftijd en fitheid in twijfel trok?” – USA Today.
- “Dansende Donald Trump is duidelijk in een steile neergang” – Newsweek.
- “Laten we het hebben over Trumps mentale scherpte” – The Washington Post.
En dan is er dit uit de New York Times van zondag: “Trumps toespraken, steeds bozer en warriger, doen de vraag naar leeftijd weer oplaaien.”
Het artikel is prima onderbouwd, maar vreemd genoeg gaat het voornamelijk over leeftijd; iets waar in eerste instantie alleen Biden mee geconfronteerd werd (Biden is vier jaar ouder dan Trump, de een net niet, de ander net wel 80 jaar oud).
Een groot deel van de reguliere media heeft Trumps achteruitgang niet alleen genegeerd, ze hebben het ook “saned-washed”. Ze hebben Trumps grillige gedrag geminimaliseerd, inclusief het opschonen en bijschaven van zijn citaten, om hem nog enigszins coherent te laten lijken.
Maar wat er recent in Pennsylvania gebeurde, kon niet meer “recht” gezet worden. Wat was het geval?
Na slechts een paar minuten op het podium gestaan te hebben, stopte Trump met het beantwoorden van vragen en besloot hij in plaats daarvan naar muziek te luisteren. Ruim een halfuur lang. Van “Ave Maria” (in meerdere versies) tot “It’s a Man’s World“. Hij danste en zwaaide terwijl de muziek door het geluidssysteem klonk. Hij verliet uiteindelijk het podium toen “Memory” uit de musical Cats werd afgespeeld.
Niet iedereen vond dit bijzonder vreemd gedrag voor een presidentskandidaat.
De kop van de Wall Street Journal was “Trumps Pennsylvania Town Hall eindigt in concert“. Zoals iemand op X opmerkte, is dat vergelijkbaar met zeggen dat de Hindenburg-landing eindigde in een lichtshow.
Voordat Biden afhaakte, hamerden de meeste media op zijn gevorderde leeftijd, terwijl ze Trump er mee weg lieten komen. Hoe is deze flagrante dubbele standaard te verklaren?
Biden leek soms zwak tijdens zijn campagne en zijn spreekstem was zacht, hoewel wat hij zei logisch en coherent was. Trump daarentegen lijkt fysiek krachtig en energiek. Hij spreekt met gezag, zelfs als wat hij zegt onzin is. Het is een klassiek voorbeeld van stijl boven inhoud.
“Onze tolerantie voor het voorheen ondraaglijke is enorm gegroeid, omdat Trump ons vermogen om geschokt te worden heeft uitgeput“, legt Sarah Longwell, een Republikeinse strateeg die anti-Trump is, uit.
Een voorbeeld: het is een direct citaat van Trump die vorige maand probeerde te praten over kinderopvang: “Het is een heel belangrijk onderwerp. Maar ik denk dat als je het hebt over het soort cijfers waar ik het over heb, dat – want kijk, kinderopvang is kinderopvang. Het is – kon niet – weet je, het is iets – je moet het hebben. In dit land moet je het hebben. Maar als je het hebt over die cijfers vergeleken met het soort cijfers waar ik het over heb door buitenlandse landen te belasten op niveaus die ze niet gewend zijn, maar ze zullen er heel snel aan wennen – en het zal hen er niet van weerhouden om zaken met ons te doen, maar ze zullen een heel substantiële belasting hebben als ze producten naar ons land sturen.”
Hij ging zo nog een paar minuten door, onsamenhangend. In plaats van het citaat aan te halen, maakte de Times het begrijpelijker door te zeggen: “In een warrig antwoord zei hij dat hij prioriteit zou geven aan wetgeving over het onderwerp, maar gaf geen details en stond erop dat zijn andere economische beleid, inclusief tarieven, ‘zorg zou dragen’ voor kinderopvang.” Het is bijzonder knap om dat uit het citaat op te maken. Maar het is ook tegelijkertijd triest dat de media blijkbaar geen belang meer hechten aan feiten en het gedegen informeren van het Amerikaanse publiek over de werkelijke stand van zaken rondom de mogelijke nieuwe president.
Ik denk dat als het een citaat van Biden was, de reguliere media zouden hebben opgeroepen tot de 25e amendement-clausule voor gehandicapten. Daarom stelde Kamala Harris voor dat mensen naar Trump-bijeenkomsten zouden gaan om het zelf te zien en te horen.
Kiezers die zich identificeren met een politieke partij maar de neiging hebben om inconsistent of onregelmatig te stemmen, zullen waarschijnlijk een grote impact hebben op de verkiezingen van 5 november. Serieuze vragen over de mentale fitheid van een kandidaat voor het ambt kunnen van invloed zijn op de beslissing om naar de stembus te gaan en daarmee op de einduitslag.
Hopelijk komen de Amerikaanse media tot inkeer en keren ze weer terug naar feiten en gedegen informatie.