Blogs van Jos Heesen
Vanwege het succes van mijn opening in de “Best Game Prize” in het recente ACO Super Senior World Championship Chess toernooi, wil ik hier wat dieper ingaan op de theorie achter het Weens Gambiet.
Het gedicht “For whom the bell tolls” waar ik onlangs opstuitte, is van de Engelse dichter John Donne (1572 – 1631) en was oorspronkelijk proza in zijn Devotions Upon Emergent Occasions, Meditation XVII.
In de slotceremonie van het toernooi worden alle groepswinnaars (nrs 1, 2 en 3 per groep) gefêteerd en met een fraaie bokaal op de foto gezet.
Voor de laatste, negende, ronde had de organisatie de Zwitser Karl Brunner op het menu gezet. En ik mocht weer achter de zwarte stukken. In een toernooi met een oneven aantal ronden zijn er altijd een aantal pechvogels die 5x zwart en 4x wit hebben.
Eindelijk weer eens goed geslapen en zelfs ontbeten, dat geeft de burger weer moed! En dat heeft mijn tegenstander, de Duitser Wolfgang Mendow, geweten. In 19 zetten werd hij opgebracht.
Moest in de eerste ronde blijken of we de nachtelijke reis goed verwerkt hadden, in deze zevende ronde moest blijken of ik de voedselvergiftiging goed doorstaan had.
Over ronde 5 en 6 kan ik kort zijn: die heb ik niet kunnen spelen. Getroffen door voedselvergiftiging, buikgriep en/of heb ik een nacht en een dag gependeld tussen bed en toilet. Schaken was wel het laatste waaraan ik dacht.
Het weer is nog niet best, maar het schaken gaat beter. In deze ronde had ik wit tegen de Zwitser Herbert Bornand. In een vlotte partij werd de
Als dit het WK Boter, kaas en eieren was geweest had ik nu gewonnen, maar de harde realiteit is dat ik de derde nul (drie op een rij) heb behaald.
De donderdag waarop de 2e en 3e ronde gespeeld gaan worden, deed zijn naam eer aan. Toen we na het ontwaken even op ons balkon het weer inspecteerden, hoorden we ver weg gedonder. En het regende.
Zou het dan in alle opzichten een trieste dag worden?