In het vorige bericht gaf ik al aan dat ik het boek "1956" van Simon Hall bezit.
In het boek (Spectrum, 2016) gaat Hall, die studeerde in Sheffield en Cambridge, in op de roerige gebeurtenissen die in 1956 plaatsvonden en de media in hun greep hielden. Het was een jaar waarin mensen wereldwijd hun stemmen lieten horen voor meer vrijheid en gelijkheid.
In mijn boekenkast staat het boek ”1956” van Simon Hall. En dat is natuurlijk geen toeval: 1956 is mijn geboortejaar. Maar blijkbaar was 1956 om ook nog andere redenen memorabel.
In het boek "The Grandmaster" over de match om het Wereldkampioenschap tussen Carlsen en Karjakin in New York 2016 van Brian Jonathan Butler, las ik het volgende fragment over de "duurzaamheid" van het schaakspel:
"It’s not an accident that chess has been one of the most durable things humanity has created in the last fifteen hundred years. Think of all the precious, cherished things people have lost in that time along the way to the present: languages, religions, civilizations, entire bloodlines, endless artifacts, and countless stories cast into a common darkness. How did something so seemingly trivial as chess prove so much more durable and immune to the friction and chaos of history? Any child can learn the basics in minutes, yet no human mind will ever be capable of solving it any more than an abacus has a prayer of measuring a black hole."
Onderstaande is wel iets om in je oren te knopen als je het geluk gaat najagen:
Op de middelbare school (st. Jozef MAVO in Breda) moest ik op een keer een zelfgekozen gedicht voordragen ten overstaan van de hele klas.
Kun je van het "najagen van geluk" een project maken? Die gedachte zit achter het "The Happiness Project" van schrijfster Gretchen Rubin.
Het "najagen van geluk (the pursuit of happiness)" wordt in de eerste regel van de Onafhankelijkheidsverklaring van de Verenigde staten, een fundamenteel en onvervreemdbaar mensenrecht genoemd (zie ook elders op deze site).
Ergens in mijn berichten had ik het over de Japanse dichtvorm Haiku. Toen bedacht ik me dat ik eigenlijk maar één gedicht uit het hoofd kan voordragen.
Zoals in eerdere berichten beloofd, moeten we ook de functie die het Pantheon de afgelopen 20 eeuwen heeft gehad, niet uitvlakken als mogelijke reden voor haar goede conservatie.
Voordat we ingaan op een nadere bespreking van de bijdrage van de functie van het Pantheon aan haar conservering door de eeuwen heen, moeten we eerst nog vaststellen wie de architect was en wat de exacte datering van het Pantheon is.
Hoe is het mogelijk dat het Pantheon al 2000 jaar oorlogen, branden, revoluties en aardbevingen, nagenoeg ongeschonden heeft kunnen doorstaan? De enige schade die is geconstateerd zijn meridiane scheuren in het onderste deel van de koepelschaal.
Het Pantheon vormt het hoogtepunt in de ontwikkeling van de Romeinse koepelbouw. Met deze koepel bereikten de Romeinen de grens voor het overspannen van ruimten in metselwerk en ongewapend beton. Zelfs de koepel van de Dom van Florence en van de Sint-Pieterskerk in Vaticaanstad zijn met hun overspanning van 42 meter kleiner dan de koepel van het Pantheon.