Blogs van Jos Heesen
De verre uiteinden, het ontstaan en uitdijen van de kosmos hebben me altijd al geboeid. En er zijn raakvlakken met andere categorieën: buitenaards en wis- en natuurkunde.
Je bent misschien bekend met de werken van Aristoteles, Socrates en Plato vanwege hun bijdragen als vroege Griekse geleerden. Maar heb je ooit gehoord van Anaximander, de eerste filosoof die enorme veranderingen aanbracht in de astronomische wereld en de natuurfilosofie? Hij was een presocratische filosoof, dus hij is ouder dan de typische Griekse geleerden (dat is waarschijnlijk de reden waarom je nog nooit van hem hebt gehoord).
Dat er in het verleden heel wat spanningen zijn geweest tussen het christelijke geloof en de natuurwetenschappen is een open deur intrappen. Zijn we inmiddels zover dat discussies over geloof en wetenschap louter academische achterhoedegevechten zijn geworden?
Ruim honderd jaar geleden waren de meeste wetenschappers ervan overtuigd dat het heelal niet groter was dan onze eigen Melkweg en dat het eeuwig, statisch en onveranderlijk was. Het heelal was er altijd geweest zoals het er was, en zou altijd zo blijven. Dat was de algemeen aanvaarde wetenschappelijke opvatting van die tijd.
De concepten van entropie en tijd zijn fundamenteel voor het begrip van fysische verschijnselen.
Entropie, een maat voor wanorde of de mate van verspreiding van energie in een systeem, wordt vaak geassocieerd met de tweede wet van de thermodynamica, die stelt dat in een geïsoleerd systeem de totale entropie niet kan afnemen. De ‘pijl van de tijd’ daarentegen, verwijst naar de richting waarin tijd beweegt, van verleden naar toekomst. Deze richting lijkt nauw verbonden met het gedrag van entropie. Hoe zit het met dit verband?
Heeft het universum wel een masterplan? Om daar achter te komen moeten we eerst eens ingaan op het concept van entropie, een hoeksteen van de thermodynamica. In de kern is entropie een maatstaf voor wanorde of willekeur in een systeem. Naarmate de tijd verstrijkt, heeft het universum de neiging om van orde naar wanorde te evolueren. Dit geeft weinig hoop op een prachtig masterplan.
De Anunnaki zijn een groep goden uit oude Mesopotamische culturen, met name de Sumeriërs, Akkadiërs, Assyriërs en Babyloniërs. Deze goden worden door deze oude beschavingen vaak geassocieerd met scheppingsmythen, kosmologie en de organisatie van het universum.
De Anunnaki hebben ook veel aandacht gekregen in moderne samenzweringstheorieën en alternatieve geschiedenis, die vaak sterk afwijken van hun oorspronkelijke mythologische context.
Ben je echt verbaasd dat Kuifje zeventien jaar voor Neil Armstrong als eerste man op de maan stapte?
Ik, als Kuifje liefhebber, natuurlijk niet!
In de uitgestrektheid van de ruimte ligt een planeet die anders is dan alle andere: Nibiru, de twaalfde planeet in ons zonnestelsel. Van deze planeet kwamen de Anunnaki, een ras van buitenaardse wezens met geavanceerde technologie en een missie om naar goud te delven.
Een van de wetenschappelijke rechtvaardigingen voor de bouw van de Hubble-ruimtetelescoop van NASA/ESA was het gebruik van zijn waarnemingsvermogen om een exacte waarde te verkrijgen voor de uitdijingssnelheid van het heelal.
Een verre ster met een planetenstelsel van zes planeten die in ‘wiskundig perfecte’ banen bewegen, heeft een zoektocht naar mogelijke buitenaardse intelligentie aangewakkerd.
De zes planeten draaien in een harmonisch ritme rond hun centrale ster HD 110067, waarbij de planeten om de paar banen weer op één lijn liggen. Dit wordt resonantie genoemd.